1. |
Alborada
03:12
|
|||
|
Vaite noite vai fuxindo,
vente aurora vente abrindo
co teu rostro que sorrindo
¡¡¡a sombra espanta!!!
¡Canta, paxariño alegre,
Canta porque o millo medre.
Canta porque a luz te escoite.
Canta que fuxeu a noite.
Que a auroriña o ceu colora
cuns arbores que namora,
antre as ondas de cristal.
Branca aurora ven chegando
i ás portiñas vai chamando
dos que dormen esperando
¡o teu folgor!...
|
||||
2. |
Campanas de Bastabales
03:40
|
|||
|
Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar,
mórrome de soidades.
Aló pola mañanciña
subo enriba dos outeiros,
lixeiriña, lixeiriña.
Como unha craba lixeira,
para oír das campaniñas
a batalada pirmeira.
Campanas de Bastabales [...]
A pirmeira da alborada
que me traen os airiños
por me ver máis consolada.
Por me ver menos chorosa,
nas súas alas ma traen
rebuldeira e queixumbrosa.
Campanas de Bastabales [...]
Meus olhos van per lo mare,
mirando van Portugale.
Meus olhos van por lo rio,
mirando cara o Miño.
Non quero ser muiñero
nin barre-lo tremiñado
porque din que noutro mundo
piden contas do roubado.
|
||||
3. |
||||
|
Adios, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento.
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!..
Airiños da miña terra,
airiños do meu lugar,
airiños, airiños, aires,
aires, vindeme buscar, buscar.
Airiños, airiños aires,
airiños da miña terra;
airiños, airiños aires,
airiños, levaime a ela
Levaime, levaime, airiños,
levaime donde me espera
un amoriño a quen alma
e vida lle prometera.
Doces galleguiños aires,
quitadoiriños de penas,
encantadores das auguas,
amantes das arboredas,
música das verdes canas
do millo das nosas veigas,
levaime nas vosas alas
como unha folliña seca.
Airiños da miña terra [...]
¡Ai, quen fora paxariño
de leves alas lixeiras!
¡Ai, con que prisa voara,
toliña de tan contenta,
sin medo ás sombras da noite,
sin medo da noite negra;
para cantar a alborada
nos campos da miña terra!
Adios, ríos; adios, fontes.
|
||||
4. |
As pedrinas choran
03:48
|
|||
|
Agora que me hei dir
as pedriñas choran,
chorai pedriñas a noite,
que me vou pola manán.
¡Ai, quén lagrimiña fora
pra ir, meu ben, unda ti…!
¡Quén fixera un caminiño
para pasar, ai de min!
Da porteliña d’arriba
dei unha volta pr’atrás
¡meus fillos, meu corazón,
que tan lonxe me quedás!
Pasa, pasa caladiño,
co teu manso rebulir,
camino do mar salado,
camino do mar sin fin;
leva estas lagrimiñas,
si has de chegar por alí,
pretiño dos meus amores,
pretiño do meu vivir.
En vano miro e mais miro,
qu' os velos da negra noite
entr' ela y os meus olliños
traidoramente se poñen.
Ábrem’a portiño,
cérram’o postigo,
dame o teu lenciño
¡ai meu ben!
que veño ferido.
Pois se vés ferido
vés a mala hora,
que as miñas portiñas
¡ai meu ben!
non se abren agora.
|
||||
5. |
Dille que sospiro
03:31
|
|||
|
Páxaro que vas volando
por riba d’aquel convento.
Toma, levall’esta carta
o meu amor que está dentro.
Dille que sospiro e choro
dille que vivo morrendo
dille que se compadeza
do mal que estou padecendo
Co cariño non hai chanzas,
porqu'o cariño è ladron:
entroum'un día n'a casa;
rouboum'o meu corazon.
O meu corazón che mando
cunha chave para o abrir,
nin eu teño máis que darche,
nin ti máis que me pedir.
Dille que sospiro e choro
dille que vivo morrendo.
Ahí tes o meu corazón,
si o queres matar ben podes,
pero como estás dentro,
tamén si o matas, morres.
|
||||
6. |
Meu amor, meu amorino
02:59
|
|||
|
O que nunca estuvo lonxe
non sabe que é padecer;
de lonxe as penas aumentan
para quen sabe querer.
Quen ten amores non dorme
quen non os ten adormece
que os ten lonxanos chora
quen os ten preto padece.
Meu amor, meu amoriño
¿onde estás, que non te vexo?
Mórrome de süidades
e día e noit'en ti penso…
Meu amor, meu amoriño
dime donde estás, en donde,
que te aspero e nunca chegas,
que te chamo e non respondes.
Canta que te canta, mentras
os corazóns tristes choran,
que donde a grasia me falta
o sentimiento me sobra,
anque este non abasta
para espricar certas cousas,
que a veces por fora un canta
mentras que por dentro un chora.
Vou perguntando ós airiños,
vou perguntando ós pastores,
ás verdes ondas pergunto
e ninguén ¡ai! me responde.
Meu amor, meu amoriño [...]
|
||||
7. |
Unha noite no muino
04:04
|
|||
|
Unha noite no muíño,
unha noite non é nada
unha semaniña enteira,
esa si que é muiñada.
Aunque me veas casada
non me perdas lo cariño,
Que podo quedar viuda
E mais casarme contigo.
Miña nai paréume e casóume.
Miña nai paréume e casóume.
Ven aquel barballoteiro
e levoume.
|
||||
8. |
Ora, meu menino
03:54
|
|||
|
Ora, meu meniño, ora,
¿quen vos ha de dar a teta,
si túa nai vai no muíño,
e teu pai na leña seca?
Ora, meu meniño, ora,
¡canto chorarás por ela!
Sin ter con que te acalente,
sin ter con que te adormeza.
¡Ai, cando veña túa nai!
¡Ai, cando che a túa nai veña!
¡Cal te topará, meniño,
frío como a neve mesma!
Eu cha dera, miña xoia,
con mil amores cha dera,
hastra rebotar, meu santo,
hastra que máis non quixeras,
hastra verte dormidiño
con esa boca tan feita,
sorrindo todo fartiño,
cal ubre de vaca cheia.
Mais ¡ai, que noite che agarda!
Mais ¡ai, que noite che espera!
Que anque dúas fontes teño,
estas fontiñas non deitan.
Eu cha dera, miña xoia [...]
Ora, meu meniño, ora [...]
|
||||
9. |
Negra sombra
03:26
|
|||
|
Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me deixarás ti nunca,
sombra que sempre me asombras.
Si cantan, es ti que cantas [...]
|
||||
10. |
||||
|
No xardín unha noite sentada
ó refrexo do branco luar,
unha nena choraba sin trégolas
os desdéns d'un ingrato galán.
I a coitada entre queixas decía:
"Xa no mundo non teño ninguén,
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben".
Os seus ecos de malenconía
camiñaban nas alas do vento,
i o lamento repetía:
"¡Vou morrer e non ven ó meu ben!"
Lonxe dela, de pé sobre a popa
dun aleve negreiro vapor,
emigrado, camiño de América
vai o probe, infelís amador.
I ó mirar as xentís anduriñas
cara a terra que deixa cruzar:
"Quen puidera dar volta -pensaba-,
quen pudera convosco voar!..."
Mais as aves i o buque fuxían
sin ouír seus amargos lamentos;
sólo os ventos repetían:
"¡Quen puidera convosco voar!"
Noites craras, de aromas e lúa,
dende entón ¡qué tristeza en vós hai
prós que viron chorar unha nena,
prós que viron un barco marchar!...
Dun amor celestial, verdadeiro,
quedou sóio, de bágoas a proba,
unha cova nun outeiro
i un cadavre no fondo do mar.
|
||||
evoeh Barcelona, Spain
Evoéh is a project that reconciles two sources of Spanish music: cult music and popular
music.
It was born in 2005, as a duet of voice and guitar between Ariana Barrabés and Jesús Olivares, result of our admiration for Spanish poetry and music.
... more
If you like Arbore da vida - Rosalia de Castro, you may also like:
The haunting new record from Canadian folk artist Avi C. Engel bridges old and new traditions with a minimalist approach.
go to album
Sanguine but uplifting, the Toronto singer-songwriter's "transfigured" folk songs ponder existential themes with grace and wonder.
go to album
when the poems do what they do
by aja monet
Poet aja monet explores Black resistance, love, and joy with musical backing by Chief Adjuah, Weedie Braimah, Samora Pinderhughes, and more.
go to album
THAT PASSED
by Patrick Regan Band
This collection of '90s work from folkie Patrick Regan and friends will appeal to fans of Fairport Convention and Pentangle.
go to album
Ma délire - Songs of love, lost & found
by Myriam Gendron
Montreal singer-songwriter Myriam Gendron's sophomore album, a mix of standards and originals, keeps living folk traditions vital.
go to album
Winter Of Discontent
by Knomad Spock
The British-Somali poet draws upon everything from leftfield folk to minimalist spoken-word, bound together by simple-yet-cutting wordplay.
go to album
Looking Out My Window
by CARLENE
Drift away with these dreamlike songs from reclusive folk singer CARLENE, who pairs evocative lyrics with hushed arrangements.
go to album
